Met de stofzuiger loop ik de lege kamer binnen. Geen bed, geen kast, geen rondslingerende kleren. Deze kamer was van onze jongste. Ik zuig en sop en mijmer over wat ik kan doen met al die ruimte. Dan schiet me de advertentie uit de R0ndbrief ( lente 2012) te binnen.

Gezocht: IEMAND VOOR DE PORTEFEUILLE MARKTEN.

“Dat kan ik wel doen” denk ik en besluit direct te reageren. Een week later vindt het sollicitatiegesprek plaats, weer twee weken later rijd ik naar mijn voorgangster om daar dozen met euritmieschoenen, sloffen en andere spullen op te halen. De slaapkamer staat weer vol en mijn tijd wordt weer gevuld.

In de volgende jaren reis ik door het land naar Vrijescholen, VOK dagen, festivals. De verkoop is het middel om mensen te vertellen over het Internationaal Hulpfonds. Verder verstuur ik bestellingen door het hele land.

Zes keer per jaar vergaderen we met alle portefeuillehouders. Ik hoor daar hun verhalen, wat ging er goed en wat kan beter. Welke school in welk land heeft meer of minder geld nodig? Gaat dat ene kleine schooltje in de sloppenwijk het redden? Aan de kinderen zal het niet liggen. Zij willen spelen en leren. Maar vaak zijn geld of de overheid de spelbrekers. We bekijken kritisch onze rol als geldschieter en het kolonialisme. Dit zijn voor mij voedende vergaderingen.

Dertien jaar heb ik mee mogen werken aan een inspirerende organisatie. Een organisatie die het verdient om meer donateurs en dus meer geld te krijgen. En toch stop ik. In mijn leven is weer een moment gekomen om mijn tijd op een andere manier in te gaan vullen.

Ik ga, maar mijn hart blijft kloppen voor het IHF. Ieder kind waar dan ook in de wereld, heeft het recht om door onderwijs een vrijdenkend mens te worden.

Stasja van Suchtelen.

Afscheid van Stasja.

De meeste portefeuillehouders van het IHF komen op de vergaderingen met interessante verhalen over de verre landen waar ze geweest zijn om scholen te bezoeken. De inbreng van Stasja was van een heel andere orde, niet minder interessant overigens. Zij bezocht als ‘portefeuillehouder markten’ scholen en conferenties in Nederland, waar ze met een kraam stond vol prachtige spullen die uit die verre landen kwamen en waar ze folders uitdeelde en aan de bezoekers vertelde over het werk van het IHF. Het was de aangewezen gelegenheid om als IHF bekend te worden onder de mensen. De mooie poppen, kerststalletjes, schapenwollen sloffen en leren euritmietjes uit Peru, stoffen tassen en zijden sjaals uit Nepal werden op de kraam verkocht of via de website naar de donateurs verzonden.

Als gastvrouw organiseerde ze meermalen de Jaarvergadering op de zorgboerderij in Ede waar ze werkte. De maaltijden met gezonde en smakelijke producten maakten de bijeenkomsten tot een festijn. In de vergaderingen toonde ze zich een betrokken en kritisch medelid.

Stasja, dank voor alles wat je voor het IHF hebt gedaan. We gaan je missen!

Reiny Jobse